بعضي افراد شايد به لحاظ هورموني نياز به ترشح آدرنالين داشته باشند، چون به لحاظ زيستي اين مسأله در زندگي روزمره‌شان كمتر اتفاق مي‌افتد و براي همين با ديدن اين فيلم‌ها می‌خواهند سطح اين هورمون را در بدنشان بالا ببرند. مجتبي دلير، روانشناس اجتماعي به «شهروند» مي‌گويد: «بعضي افراد به واسطه انكار ترس‌شان به ديدن فيلم‌هاي وحشتناك رو مي‌آورند. درواقع اين افراد توانايي مقابله با ترس‌هاي واقعي زندگي‌شان را ندارند و شديدا از رويارویی با آنها مي‌ترسند براي همين به تماشاي ژانر وحشت ترغيب مي‌شوند تا ثابت كنند تا چه اندازه شجاع هستند.» دلير در پاسخ به اين پرسش كه آيا اين افراد در زندگي اجتماعي‌شان خشن هستند؟ مي‌گويد: «بله، براساس نظريه مشاهده، اين امكان وجود دارد. چون افراد از طريق دو مولفه تقليد و تقويت، رفتارهايي كه در فيلم مورد علاقه‌شان مي‌بينند را تقليد مي‌كنند و اين تقليد مي‌تواند از فيلم‌هاي وحشتناك هم صورت بگيرد، البته اگر اين افراد در اين تقليدها به نتيجه مطلوب دست يابند يعني بتوانند كسي را بترسانند، اين رفتار در آنها تقويت مي‌شود.» اين روانشناس اجتماعي ادامه مي‌دهد: «در زمينه ديدن فيلم‌هاي ژانر ترسناك دو ديدگاه وجود دارد. ديدگاه اول يادگيري مشاهده‌اي است كه بر محدود شدن تماشاي اين فيلم‌ها تاكيد دارد و ديدگاه دوم هم متعلق به روانكاوهايي است كه معتقدند اين دست از فيلم‌ها منجر به تخليه هيجان مي‌شود. به اين طريق كه فرد با تماشاي فيلم‌هاي ژانر وحشت رفتارهايي كه شايد در واقعيت به آنها دست بزند را در فيلم دنبال مي‌كند و تخليه مي‌شود. درواقع نوعي همذات‌پنداري.» دلير با اشاره به سريال پايتخت ادامه مي‌دهد: «زماني كه نقي معمولي داعشي را به زمين زد بيشتر بينندگان با او همذات‌پنداري كردند و به آرامشي دست يافتند. ديدن فيلم‌هاي ترسناك از جهات مختلف مي‌تواند روي افراد گوناگون تاثيرهاي متفاوتي داشته باشد اما از آنجايي كه اين احتمال وجود دارد رفتارهاي پرخطر براي جامعه در پي داشته باشد، من به‌شخصه با ديدگاه اول موافقم، به اين دليل كه تماشاي فيلم‌هايي از اين ژانر قبح رفتارهايي كه در اين فيلم‌ها تكرار مي‌شود را از بين مي‌برد.»